ปัจจุบันนี้หากท่านขับรถจากปทุมธานีขึ้นไปตามถนนปทุมธานี-อยุธยา ผ่านศูนย์ฝึกวิชาชีพบางไทร ก่อนจะเข้าตัวเมืองซ้ายมือจะมีหมู่บ้าน (อดีต) ของชาวต่างชาติ มีป้ายปักไว้ว่า หมู่บ้านญี่ปุ่น
มันเป็นธรรมชาติแต่ละชาติพูดภาษาของตนเองชัด ลูกค้าคนไทยก็ใช้คำพูดมาเรียกชื่อเหล่านั้น สินค้าที่ญี่ปุ่นนำมาขาย เช่น ภาพยนตร์ (เรียกว่าหนังญี่ปุ่น) อย่างเช่นเรื่อง โจโจ้ซัง มาดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ไทย เรื่องคล้ายกันแต่ชื่อว่า สาวเครือฟ้า และ กุหลาบเชียงใหม่ เป็นต้น สินค้าอีกอย่างหนึ่งคือ จักรยานยี่ห้อ MAYAM คนไทยเรียกรถถีบ ญี่ปุ่นว่า ม้าย่ำ คุณภาพยังไม่ดีนัก
ร้านอาหารญี่ปุ่น โฆษณาอาหารว่า โออิชิ แปลว่า อร่อย คนไทยฟังแล้วและก็ชอบพูดสั้นกว่า อาหารรสเอมโอชและโอชะ ซึ่งก็เป็นคำเพี้ยนจากโออิชิ
สินค้าจากญี่ปุ่นมีสบู่ใช้ซักผ้าและถูตัวด้วย สบู่ไม่ใช่สินค้าของญี่ปุ่น แต่เป็นของคนยุโรปที่ไปค้าขายในญี่ปุ่น และคนญี่ปุ่นเรียกโซป (SOAP) เป็นโซปปุ (SOAPU) ดังนั้น ญี่ปุ่นที่มาขายสินค้าในไทยจึงเรียกตามสำเนียงตนเองว่า โซปปุ แต่ประสาไทย ๆ เรียกเพี้ยนไปว่า สบู่ เป็นอันว่าคนไทยพูดฟังไทยได้ภาษาที่เป็นไทยเป็นภาษาไทยตลอดมา
ที่มา ภาษาคาใจ โดย สังคีต จันทนะโพธิ
ภาษา พาสนุก, หนังสือ.
รูปภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น