ขณะเดินทางกลับบ้าน ในปี พศ. 2402 โรเบิร์ต ชีสโบรก์ รู้สึกสิ้นหวังกับความล้มเหลวของตนเอง เขาเริ่มขายน้ำมันก๊าด เมื่ออายุได้ 27 ปี ด้วยความมั่นใจว่าจะทำเงินได้ดี แต่น้ำมันก๊าดกลับเป็นสินค้าราคาแพง จากนั้นจึงเดินทางกลับรัฐเพ็นซิลเวเนีย โดยหวังจะแทรกตัวเข้าไปในธุรกิจตลาดน้ำมันดิบ แต่ราคาน้ำมันดิบก็กลับพุ่งสูงจนน่าตกใจ ชีสโบร์ก อยู่ในสภาพตกงานโดยปริยาย ช่วงนั้นเขาคบหาเป็นเพื่อนกับพวกพนักงานฐานขุดเจาะน้ำมัน ซึ่งเคยเล่าให้เขาฟังถึงสารเหนียวเหนอะหนะตัวหนึ่งที่เกิดจากกการขุดเจาะ สารที่เรียกว่าขี้ผึ้งแท่งมักจะเกาะอยู่ที่แท่นหัวเจาะจนขยับขึ้นลงไม่ค่อยได้ แต่มีคุณสมบัติในการรักษาโรค ชีสโบร์กตักขี้ผึ้งแท่งใส่ลงถังเพื่อนำกลับบ้าน หากเทียบกับเงินที่เขาเคยหวังว่าจะหาได้ก่อนหน้านี้ ผลตอบแทนจากขี้ผึ้งแท่งคงน้อยนิดจนแทบจะไม่มีค่า
ในช่วงทศวรรษ 1860 ขณะที่จอห์น ร็อกกีเฟลเลอร์โกยเงินมหาศาลจากธุรกิจน้ำมันชีสโบร์ก กลับหมกตัวอยู่ในห้องปฏิบัติการใต้ถุนบ้าน แล้วใช้ตัวเองเป็นหนูทดลองด้วยการกรีดแขนและเผาผิวหนังตัวเอง จากนั้นก็นำขี้ผึ้งแท่งที่สกัดจนเป็นเยลลี่ทาทั่วแผล เมื่อเห็นว่าแผลหายโดยไม่มีการติดเชื้อ (เยลลี่ซึ่งไม่มีสีและกลิ่นสามารถป้องกันไม่ให้เชื้อโรคเข้าแผลได้) เขาเริ่มผลิตขี้ผึ้งออกมาจำนวนมาก และเรียกผลิตภัณฑ์นี้ว่า “วาสลิน” จากนั้นจึงบรรจุลงตลับขนาด28 กรัม และขายตลับละหนึ่งเซนต์แม้สรรพคุณจะดีจริง แต่คนก็ยังไม่นิยมซื้อ ชีสโบร์กจึงเดินแจกตัวอย่างตามสถานที่ก่อสร้างในนครนิวยอร์ก รวมทั้งขับรถม้าท่องไปตามเมืองต่าง ๆ เพื่อแสดงให้เห็นถึงประสิทธิภาพของขี้ผึ้งด้วยการป้ายลงบนแผลที่ใช้มีดกรีดสด ๆ หรือไม่ก็เอาไฟเผา จากนั้น จึงแจกขี้ผึ้งให้ไปใช้เป็นตัวอย่าง
ที่มา : อัจฉริยะโดยบังเอิญ โดย SHEA DEAN
ใน Reader’s Digest สรรสาระ ฉบับประจำเดือนเมษายน 2547 หน้า 62-65
รูปภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น